Pandemia w 2020 roku dla Paryża niczym czarna śmierć w 1348 roku

W 2020 roku cały świat stanął w miejscu. Pojawił się koronawirus. Zamarł ruch lotniczy, pozamykano granice, a w końcu zostaliśmy w domach. Pandemia dotknęła cały świat.

Jednak zarazy dziesiątkujące ludność nie są niczym nowym. O tym, że możemy być w takiej sytuacji już od kilku lat przestrzegali zarówno politycy jak i naukowcy.

Francuzi, w tym, Paryżanie pozostają w izolacji od 17 marca. Jednak ten wpis nie jest o tym jak dziś Francja walczy z koronawirusem, a o tym jak Paryż walczył z czarną śmiercią w 1348 roku.

23 kwietnia 2020 porównanie obecnej sytuacji z dżumą 1348 roku padło z ust Francuskiego dyrektora generalnego ds. zdrowia Jérôme Salomon’a.

Jérôme Salomon stoi na czele jednej z z komisji Francuskiego ministra zdrowia, zajmującej się : konserwacją i poprawą stanu zdrowia obywateli, ochroną ludności przed zagrożeniami dla zdrowia, zagwarantowaniem jakości, bezpieczeństwa i równość dostępu do systemu opieki zdrowotnej praz mobilizowaniem i koordynowaniem partnerów.

Paryż w XIV wieku

W czasie zarazy z XIV wieku stolica Francji przypominała miasto z horroru. Niektóre ulice pełne były zwłok, a zapach w mieście był nie do zniesienia. Woń rozkładających się ciał nie pozwalała zapomnieć o czyhającym niewidomym zagrożeniu. Jednak życie w Paryżu już wcześniej nie zawsze było usłane różami…

paryz budynek sredniowieczny — To jeden z najstarszych Paryskich budynków, który został wzniesiony w 1407 roku czyli już po epidemi dżumy. Ten budynek znajduący się przy 51 rue de Montmorency został wzniesiony przez Nicolasa Flamela.

Paryż w XIV wieku był największym Europejskim miastem, które liczyło sobie 250 000 tysięcy mieszkańców. Zamieszkiwali oni, wąskie 4-5 piętrowe budynki. W mieście panował ścisk, a warunki sanitarne były tragiczne. Nie było ani skutecznej kanalizacji, ani systemu pozbywania się odpadów. Śmieci zalegały na wąskich ulicach, a w mieście wszędzie panoszyły się szczury. Ponadto, wielu mieszkańców miasta było skrajnie biednych i niedożywionych.

Życie w czasach zarazy

Po wybuchu epidemii w 1348 roku, pomimo wszechobecnego widma śmierci, mieszkańcy miasta przez cztery lata trwania zarazy co dzień musieli iść do pracy i walczyć o przetrwanie. Każdy dzień był dla nich walką o życie.

Początkowo, chorzy gromadzili się w głównym szpitalu miejskim znajdującym się na Île de la Cité – Hôtel-Dieu. To tam mogli przyjąć ostatnie namaszczenie i liczyć na to, że po śmierci ich ciała zostaną pochowane zgodnie z chrześcijańskim obrządkiem. Łatwo się domyślić, że szpital szybko się przepełnił. Ciała na prowizorycznych wozach zaczęto przewozić w okolice cmentarza niewiniątek, (obecnie Les Halles) aby tam pochować je w masowych grobach. Ten prowizoryczny cmentarz, również szybko się przepełnił, nie był w stanie przyjmować ciągle nowych ciał. W szczycie pomoru przybywało ich w zatrważającym tempie – po 500 dziennie.

W związku z tym kryzysem w pewnym momencie zorganizowano wywóz zwłok z miasta. Dwa razy w tygodniu ciała były wywożone barkami poza Paryż do Corbeil, miejscowości położonej 30 kilometrów od stolicy. Na tych samych barkach jeszcze niedawno przywożono chleb dla mieszkańców Paryża…

Od kwietnia 1349 roku do czerwca 1350 roku największa parafia w Paryżu Saint-Germain-l’Auxerrois odnotowała 50 krotny wzrost śmiertelności. W trakcie tej zarazy zmarła w sumie jedna trzecia mieszkańców miasta czyli według różnych szacunków ok 50 000 – 80 000 tysięcy osób. Musiały minąć dwa wieki zanim Paryż odzyskał swój rozmiar z przed epidemii dżumy.

Objawy

Uważa się, że czarna śmierć to dżuma, choroba przenoszona przez pchły i pasożyty żyjące na szczurach i innych gryzoniach. Objawy choroby to silna gorączka, osłabienie, senność oraz majaczenie połączone z bólem głowy i wymiotami. Na ciele zaczynają pojawiać się czarne plamy, a węzły chłonne zaczynają puchnąć. Zarażeni umierają w błyskawicznym tempie 5-7 dni od pojawienia się objawów.

Lekarz podczas zarazy. W dziobie charakterystycznego nakrycia głowy znajdowały się zioła, które miały łagodzić dokuczkiwy zapach ludzkich zwłok.

Pochodzenie choroby

Obecnie powszechne są opinie, że choroba przybyła do Europy z Chin kilkoma drogami: rozpowszechniła się zarówno wzdłuż jedwabnego szlaku oraz przez miasta portowe. Do Europy zawitała ok. 1346 roku. Zanim to się stało dotknęła całą Azję oraz Konstantynopol. W Europie najpierw pojawiła się w miastach portowych Włoch (dotknięte zostały Genua, Wenecja, a przede wszystkim Piza), a następnie drogą morską dotarła do Marsylii. Szybko opanowała Francję, Hiszpanię, Niemcy i kolejne Europejskie państwa i miasta. Co ciekawe, uważa się, że dżuma była mniej dotkliwa na terenach dzisiejszej polski ze względu na zamknięcie miast wprowadzone przez Kazimierza Wielkiego. Ponadto uważa się, że ta choroba została gorzej udokumentowana na ziemiach polskich i dlatego mamy jej mniej opisów.

Walka z chorobą

Ówcześni nie wiedzieli jednak jaka jest przyczyna dżumy i co ją powoduje. Doprowadziło to do wielu nieporozumień oraz oskarżania żydów o zatruwanie studni i celowe rozprzestrzenianie zarazy. W wyniku tych oskarżeń organizowane były pogromy w tym tzw. masakra walentynkowa z 14 marca 1349 roku. W Strasbourgu przeszło 2000 żydów zostało zamordowanych i spalonych (liczba ta może być wyolbrzymiona ponieważ ówcześnie, w tym mieście ludność tego miasta nie przekraczała 6000 osób).

Czarna śmierć podczas czterech lat panowania w Europie zabiła pomiędzy 30-50% ludności czyli ok. 25-40 milionów osób. Do dziś pojawiają się pojedyncze przypadki tej choroby do około świata.

dzuma zaraza pandemia paryz francja — Mapy przedstawiające jak w XIV wieku dżuma opanowała Europę

XIX wiek

Obecnie ulice Paryża nie przypominają ulic z horroru, jednak skutki kwarantanny tak samo jak w Polsce, we Francji są silnie odczuwalne budzą niepokój.

Jeśli interesują Cię historie dotyczące Francji oraz Paryża nie obawiaj się ze mną skontaktować. Chętnie odpowiem na pytania dotyczące heksagonu i Cię poznam. Poniżej znajduą się linki do artykułów, które również mogą Cię zainteresować. Zapraszam również na moje media społecznościowe.

À bientôt!